Dun Dun Dun Dun0:00/171.6399791× Wykład Siedzę na wykładzie. Nudno. Zakładam słuchawki. Włączam muzykę. Słyszę dudnienie. Dun. Dun. Dun. Dun. Elektroniczne brzmienie. Dun. Dun. Dun. Ciężkie, jak w hucie stali - metaliczne. Dun. Dun. Mroczne dźwięki muzyki. Dun. Zamykam oczy. W wyobraźni widzę ulice - ciemną i jasną,
Puk Puk Puk0:00/132.1199791× Puk, puk, puk Hello, halloween. Hello. Stoimy przed lustrem przebrani. Straszni. I ukłony ci składamy. Hello, halloween. Hello. Ćwiczymy nasze groźne miny. Sprawdzamy nasze stroje. Nasze noże, maczety i kosy. Straszymy! Aaa! Żądamy słodyczy! Pokryjemy schody sztuczną krwią. Będziemy się bawić i świętować! Strasząc
Wciskam przycisk0:00/177.1199791× Wciskam przycisk. Czekam, nerwowo stukam butem. Gdzie ta winda? Ktoś ją porwał? Walę w drzwi butem. "Kto ma windę?" "Proszę oddać!" Bum, bum. Tylko echo. Już nie czekam. Łapię poręcz. Wbiegam. Lekko dyszę. Piętro po piętrze. Kolejne piętro. Które to już?
Wyciskam sok z przecitej pomaraczy0:00/195.8799791× Wyciskam sok z przeciętej pomarańczy. Skóra z napięcia aż pęka. Sączy się sok jak z rany. Dłoń oblepia. Rzucam połówką pomarańczy o ścianę. Plask. Patrzę, jak ścieka. Na ścianie plama — hmm. “Dziwne jak z mojej dłoni.” To samo się dzieje na różnych
Kilka dni temu przeczytałem na Medium artykuł o uzależnieniu od elektroniki. Autor opisywał, jak trudno nam się odłączyć, jak ciągle sprawdzamy powiadomienia, jak technologia pochłania nasz czas. Na końcu napisał: "Potrzebujemy rewolucji duchowej, nie elektronicznej." Nie zgodziłem się. Myślałem: dlaczego mamy wybierać? Obie sfery mogą się rozwijać razem.
Trzymam białą filiżankę z kawą w lewej dłoni. Ona nie ma ucha, tylko krągłe boki. Kłęby pary wirują nad ciemną taflą kawy. Jej ciepło wypełnia moje palce. Podnoszę ją, ale ostrożnie. Przyciskam do ust. Jej zapach unosi się. Wypełnia mój nos. Przechylam lekko dłoń. Wargi czują ciepło. Język delektuje się
Za oknem jest biało, w środku jest parno, w głowie mi szumi a mięśnie mi drżą. Siadam przy ławie i ręce składam. Oczy zamykam. kropla po kropli wychodzi przez skórę. a stopy zmęczone chyba najbardziej czuje. Głowa zmienia wagę mgła oczy spowija, powolnie i leniwe, aż zupełnie je zaćmiła. Więc
Ulice nocą. Miasto stu mostów. Wrocław. Szybki krok. Ożywiona rozmowa. "Chopin?" "Transmisja w telewizji." "Muzyka z innej epoki." "Cofa depresję jesienną." "Uważaj, rowerzysta!" Dialog płynie dalej, jak statek po Odrze. Nr 13. To nasz tramwaj. Biegniemy. Trzeba zdążyć. Udało się.
To emocje. Hardcore, to cierpienie. Hardcore, to zagubienie. Hardcore, chce go pochłonąć. Tylko to jedno słyszy. Wołanie. Niczym odgłos stu bębnów wypełnia jego ciało, zagłusza myśli. Tylko to słyszy. Próbuje to powstrzymać. --- Kroczy przed siebie, człowiek w ubraniu. Nie widzi wyraźnie otoczenia. Słyszy tylko wołanie: Hardcore, Hardcore, Hardcore, Hardcore,
Stoję przed szafą, okno otwarte, chłodne powietrze wciągam do płuc, za oknem noc w nudnym odcieniu, zlewam się z nią. Otwieram szafę, oczy przecieram, ciemne kolory na które patrzę, oddają powagę tej sytuacji. Nie będzie łatwo. Podwijam rękawy, ręce zacieram. Wiatr podmuchem napięcie zawrócił, też chce popatrzeć. Deszcz też się
Brzęczy, brzęczy. Odgłos budzika. Ostrożnie podnoszę powiekę. Za oknem jeszcze ciemno. Podrywam kołdrę. Podążam za dźwiękiem. Uciszam go dłonią. Siadam na krześle. Postój na krótką drzemkę. Czas mija przyjemnie, otula mnie cisza. Cichy huk. Przechylam głowę. Podnoszę telefon. Jest cały. Potrzeba zmusza mnie do wstania. Strumień szumi, jest głośny. Opuszczam
Gigant0:00/274.7199791× Tam, wskazuję ręką na horyzont. Stoi na wysokich nogach. Nie rusza się. Jego postawa słońce przyćmiewa. Sięgam wzrokiem czubka jego nosa. Nie lękam się, nie uciekam. Krzyczę do niego: "Hej!" "Nie dam się!" "Nie dam!" Co mogę? Patrzę na swoje
© 2025-2026 Rafał Górecki. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Wszystkie teksty, wiersze i utwory muzyczne są chronione prawem autorskim.
Kopiowanie i wykorzystywanie bez zgody autora jest zabronione.
Kontakt: rafal.p.gorecki@vp.pl